Obóz dla uchodźców w Idomeni. Grecja, marzec 2016.

Latem 2008 roku w lesie nieopodal wsi Gaudynki kilkunastu modeli wzięło udział w rekonstrukcji kibicowskiej ustawki.

Zdjęcia z książki Sylwii Chutnik i Mikołaja Długosza „Proszę wejść”, pisanej we współpracy z osadzonymi w Areszcie Śledczym przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.

Wydawca: Nowy Teatr

Warszawa 2012

„Proszę wejść” to powieść, której współautorami są osadzeni w Areszcie Śledczym Warszawa-Mokotów. Wiosną 2012 roku Sylwia Chutnik i Mikołaj Długosz znaleźli się w więzieniu. Po kilku miesiącach powstała więzienna książka – pomieszanie reportażu i literatury, zapis przeżyć i odczuć autorów tylko na krótko odciętych od wolności, która mimo że pozostaje na wyciągnięcie ręki, staje się coraz bardziej nieosiągalna.
Spotkania z osadzonymi, ich zapiski, anatomia więzienia i wreszcie autopsje zamkniętych głów składają się na książkę, która daje wstrząsający wgląd w rzeczywistość po tamtej stronie. Uzmysławia, na czym polega uwięzienie oraz jak zmienia porządek wartości, potrzeb i tęsknot.

Zdjęcia robione przy okazji wykonywania zleceń dla magazynu „Podróże” w latach 2008–2012

Zdjęcia z Azji Środkowej i Europy z lat 2013–2015

Ilustracje do książki „Wielki gracz. Ze Żmudzi na Dach Świata” Maxa Cegielskiego

Wydawca: Karakter, Kraków 2015

„Wielki gracz” to biografia Bronisława Grąbczewskiego, a zarazem reportaż z podróży jego śladami. Główny bohater to postać tyleż wyrazista, co zagadkowa:  słynny podróżnik, który będąc synem powstańca styczniowego, zaciągnął się do służby w carskiej armii. Jako jej oficer w latach 80. XIX wieku stał się jednym z najważniejszych uczestników Wielkiej Gry, czyli szpiegowskiej rywalizacji Rosji i Wielkiej Brytanii na terenach Azji Środkowej. Tak trafił nawet na karty powieści Juliusza Verne’a i Rudyarda Kiplinga, sam wolał się jednak przedstawiać nie jako szpieg, lecz odkrywca i badacz.

Max Cegielski wraz z Mikołajem Długoszem wyruszają szlakiem Grąbczewskiego. Chcą rozszyfrować przynajmniej niektóre z jego zagadek, a także zobaczyć, jak dziś wygląda życie w opisywanych przez niego miejscach. Ze Żmudzi, gdzie Grąbczewski się urodził, jadą przez Rosję, Uzbekistan aż po Pamir, zwany za jego czasów Dachem Świata. Ta podwójna podróż –  w czasie i przestrzeni – pozwala spojrzeć z innej perspektywy na naszą historię, uwikłanie w proces kolonizacji i ambiwalentne związki Polski ze Wschodem.

2008–2012